ദുബായ് ക്രീക്കിനു സമീപം ബെൻസ് ഒതുക്കി നിർത്തി ഒന്നു നടക്കാനിറങ്ങിയതാണ്. മലയാളികൾ ഒന്നു രണ്ടു പേർ ഇരിപ്പുണ്ട്. കൂട്ടത്തിൽ പ്രായം മുപ്പത്തിയഞ്ചു കഴിഞ്ഞ ഒരു സുന്ദരിയും ഒരു ചെറുപ്പക്കാരൻ യുവാവും. അവരെ കണ്ടപ്പോൾ എനിക്ക് പെട്ടന്ന് ജയ ചേച്ചിയെ ഓർമ്മ വന്നു. എൻറെ സുന്ദരിയായ ജയ ചേച്ചി. അറേബ്യൻ മരുഭൂമിയും ജയ ചേച്ചിയും തമ്മിലെന്തെങ്കിലും ബന്ധമുണ്ടോ? ഒരു ബന്ധവുമില്ലെങ്കിലും രണ്ടും വരണ്ടുണങ്ങിക്കിടക്കുയാണെന്ന് എന്നും എനിക്ക് തോന്നാറുണ്ട്.
ഈ മണലാരണ്യത്തിൽ വന്നിട്ട് ഇരുപത് വർഷങ്ങൾ കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. ആദ്യമായി വന്നത് ഓർമ്മയുണ്ട്. സാബു ചേട്ടൻ വലിയ പണക്കാരനായി നാട്ടിൽ ഞെളിഞ്ഞ് നടക്കുമ്പോൾ ഒരു ദിവസം മടിച്ചു മടിച്ച് എന്നെയും കൂടി കൊണ്ടു പോകാമോന്ന് ചോദിച്ചതും, കാശ് കിട്ടുമെന്ന് ഉറപ്പായപ്പോൾ എടു പിടിയെന്ന് കാര്യങ്ങൾ നടന്നതും ഒക്കെ ഇടയ്ക്കിടയ്ക്ക് ഓർത്തു നോക്കും. ആ സാബു ചേട്ടൻറെ ഭാര്യ ജയ ചേച്ചിയുമായി ആഞ്ഞാഞ്ഞ് പരിപാടി ചെയ്തത് ഓർത്താൽ ഇപ്പോഴും സുന്ദര കില്ലാഡി എണീറ്റു നില്ക്കും.
“സാബു ചേട്ടന് പൈസ മാത്രം മതി. വേറൊന്നും വേണ്ട.
അല്ലെങ്കിൽ ഗോപുവിനെ ഇവിടെ കൊണ്ടു വന്ന് ഈ വിസിറ്റ് വിസയിൽ നിർത്തേണ്ട വല്ല കാര്യവുമുണ്ടോ? എന്നിട്ടോ പുള്ളിക്കാരൻ നാട്ടിലും.” പരിഭവത്തിൽ ജയ ചേച്ചി പറയുന്നത് ഇപ്പോഴും ഓർമ്മയുണ്ട്. ചേച്ചിയും കുഞ്ഞും മാത്രമേ ഫ്ലാറ്റിലുള്ളൂ. അവിടെയാണ് ഇരുപത് വയസ്സുള്ള വെടി മരുന്നിനേയും കൊണ്ടു നിർത്തിയിരിക്കുന്നതെന്ന് പുള്ളിക്കാരൻ അറിഞ്ഞോ?
ആഴ്ച്ച രണ്ടു കഴിഞ്ഞപ്പോളാണ് ചേച്ചിയുമായി ഒന്ന് ശരിക്കും അടുത്തത്. ചേച്ചി അവിടെ ഉള്ള ഒരു സൂപ്പർ മാർക്കറ്റിൽ അക്കൗണ്ടന്റാണ്. കുഞ്ഞിനെ നോക്കാൻ ഒരു ആയ ഉണ്ടായിരുന്നത് നാട്ടിൽ പോയിരിക്കുകയാണ്. ആ വേക്കൻസി ഫില്ലു ചെയ്യാനാണ് തന്നെ കൊണ്ടു വന്നതെന്ന് ഇടയ്ക്കിടയ്ക്ക് തോന്നിയിട്ടുണ്ട്. എന്നാലും വിഷമം തോന്നിയില്ല. കാരണം ഈ മായക്കാഴ്ച്ചകൾ മനസ്സിനെ അത്രയ്ക്ക് ആകർഷിച്ചു. വൈകുന്നേരം ചേച്ചി വരും വരെ കുഞ്ഞിനെ നോക്കണം. അത് വലിയ പ്രയാസമായിട്ടൊന്നും തോന്നിയതേയില്ല. ചേച്ചി വന്നു കഴിഞ്ഞാൽ പിന്നെ സുഖമാണ്. കുശാലായ ആഹാരം. ടിവി. സുഖ ഉറക്കം.
കാര്യങ്ങൾ കുശാലായി പോകവേ രണ്ടാഴ്ച്ച കഴിഞ്ഞപ്പോൾ നമിത വന്നു. ജയ ചേച്ചിയുടെ കൂട്ടുകാരി.
