ജാഥ കടന്നു പോകുന്നുണ്ടായിരുന്നു. വണ്ടി ബ്ലോക്കായി.
രശ്മി പറയുന്നത് ഓർത്തു. ബാംഗ്ലൂരോ മറ്റൊ പോയി നോക്കു വല്ലപ്പോഴുമൊക്കെയെ പ്രകടനം ഉണ്ടാകൂ. നാട്ടിൽ സ്ഥിരം ജാഥയും ഹർത്താലും മൈരുമാണ് എന്ന്. മനുഷ്യനു ഒരു കാര്യവും പ്ലാൻ ചെയ്യാൻ പറ്റില്ലാന്ന്..ശരിയാണ്
ഈ തെണ്ടികൾക്ക് എന്നും ഓരോന്നും പറഞ്ഞ് മനുഷ്യരെ ബുദ്ധിമുട്ടിക്കലാ പണി.
പട്ടിയുടെ കുണ്ണയോടുള്ള ആക്രാന്തം മൂലം എന്റെ നിയന്ത്രമ്മ് വിട്ടിരുന്നു. ഞാൻ ഹോൺ അടിച്ചു. അത് മൈരന്മാരെ
പ്രകോപിപ്പിച്ചു.
"എന്താടീ കൂത്തിച്ചിമോളേ ജാഥപോകണ കണ്ടൂടീടീ"
"ആരുടെ കുണ്ണ ഊമ്പാനാടീ നിനക്കിത്ര തിരക്ക്"എന്നൊക്കെ അലറിക്കൊണ്ട് അവർ കാറിനു ചുറ്റും കൂടി. ഒരുവൻ കാറിൽ തൊഴിച്ചു. അത് പിന്നെ ഹർത്താലും പ്രശനവും ഉണ്ടാക്കുന്ന പൂറിമക്കൾടെ വിചാരം അവന്റെ അമ്മയെ ഊക്കിയവർ നാട്ടുകാർക്ക് പ്രതിഫലമായി നൽകിയതാണ് വണ്ടി എന്നാണ്.
അലമ്പുണ്ടാക്കിയാൽ പണിപാളും എന്ന് അറിയാവുന്നതുകൊണ്ട് ഞാൻ വളരെ സങ്കടം അഭിനയിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
"ചേട്ടാ ഒരു ഹോസ്പിറ്റൽ കേസിനു പോകുകയാ.. ബന്ധുവിനു അല്പം സീരിയസ്സാ ദയവു ചെയ്ത് പെട്ടെന്ന്
ഒന്ന് കടത്തിവിടണം." ഞാൻ കാറിൽ ഇരുന്നു കരയാൻ തുടങ്ങി. അതൊടെ കൂട്ടത്തിൽ പക്വതയുള്ളതെന്ന് തോന്നുന്ന ഒരു നേതാവ് വന്നു.
"..ഒരു പ്രതിഷേധ ജാഥയാണ് അറിയില്ലെ.."
"അറിയില്ലായിരുന്നു അത്യാവശ്യമുള്ളതുകൊണ്ട് ഇറങ്ങിയതാ…ഒരു പെണ്ണല്ലെ ഞാൻ പ്ലീസ്" ഇടക്ക് മുദ്രാവാക്യം വിളി നിന്നു. എന്റെ കാറിനു ചുറ്റും പത്തമ്പത് പേരുണ്ട്. ഏതോ നാറികൾ മൊബൈലിൽ പകർത്തുവാൻ ശ്രമിക്കുന്നു. ഞാൻ വേഗം ഒരു ഷാളെടുത്ത് തലയും മുഖവും മറച്ചു.
"നിങ്ങൾ നിർത്തണ്ട…ജാഥ മുന്നോട്ട് പൊക്കോട്ടെ പിന്നെ അവന്മാരുടെ പോസ്റ്ററും ഫ്ലക്സും ഒക്കെ കീറിക്കോണം…ആരെലും കിട്ടിയാൽ വെറുതെ വിടണ്ട" നേതാവ് അക്രമത്തിനു ആഹ്വാനം നൽകി.
നോർത്തിന്ത്യയിലെവിടെയോ എന്തോ തല്ലുണ്ടായതിനാണ് ഇവിടെ കിടന്ന് നാട്ടുകാരെ ബുദ്ധിമുട്ടിക്കുന്നത്.
"പ്ലീസ് സഹയിക്കണം ഹോസ്പിറ്റലിൽ എത്തേണ്ടതാണ്" അങ്ങിനെ കരഞ്ഞു കാലുപിടിച്ചപ്പോൾ അയാൽ ഒന്ന് അയഞ്ഞു.
"സിസ്റ്ററെ ഇനിയും പ്രശ്നം ഉണ്ടാകും. ഇപ്പോൾ തിരിച്ചു വരണ്ട ഹോസ്പിറ്റലിൽ തന്നെ തങ്ങുന്നതാകും ബുദ്ധി. ഒരു മൂന്നു നാലു മണിക്കൂറെങ്കിലും പ്രകടനമൊക്കെ കാണും ആറുമണികഴിഞു
