ഞാന്‍ ഒരു മാസത്തെ പ്ലാനിങ്ങിനൊടുവിലാണ് ബാംഗ്ലൂരില്‍ നടക്കുന്ന ഒരാഴ്ചത്തെ സെമിനാറില്‍ പങ്കെടുക്കാന്‍ അവളെ സമ്മതിപ്പിക്കുന്നത്. ഇക്കുറി ട്രെയിനില്‍ അടുത്തടുത്ത ബെര്‍ത്ത് കിട്ടിയാല്‍ അങ്ങനെ ഇങ്ങനെ എന്നൊക്കെ ഞങ്ങളുടെ സ്വകാര്യനിമിഷങ്ങളില്‍ പറഞ്ഞപ്പോള്‍ കള്ളച്ചിരിയോടെ അവള്‍ എന്നാ ഇക്കുറി നമ്മള്‍ ട്രെയിനില്‍ പോകുന്നില്ല, ബസിലാണെങ്കിലേ ഞാനുള്ളൂ എന്ന് പറഞ്ഞു. നിരാശ അഭിനയിച്ച് ഞാന്‍ ബസ് ടിക്കറ്റ് ബുക്ക് ചെയ്യുകയും ചെയ്തു. ബസിലാണെങ്കില്‍ സീറ്റില്‍ ഇരിക്കുകയല്ലേയുള്ളൂ…കൂടിവന്നാല്‍ ഞാനെന്തുചെയ്യും, ട്രെയിനിലെപ്പോലെ കിടപ്പൊന്നും ഇല്ലല്ലോ എന്നാണ് അവളുടെ മനസ്സില്‍. ഞാന്‍ ഉള്ളില്‍ ചിരിച്ചു. പാവം ഇവള്‍ക്കറിയില്ലല്ലോ ഇതില്‍ ഞാനൊളിപ്പിച്ചുവച്ച സര്‍പ്രൈസ്.
ബസുകളിലും ഫുള്‍ സ്ലീപര്‍ ബസുകള്‍ തുടങ്ങിയ കാര്യം ഇവള്‍ക്കറിയില്ല. ഞങ്ങളൊന്നും ഇതുവരെ അത്തരം ബസുകളില്‍ പോയിട്ടില്ല. ഈയടുത്തകാലത്തേ തുടങ്ങിയിട്ടുമുള്ളൂ. അതിനാല്‍ ബസെന്ന് പറഞ്ഞാല്‍ ഇരുന്നിട്ട് കാലു നീട്ടാന്‍ മാത്രം പറ്റുന്ന സെമി സ്ലീപര്‍ മാത്രമാണ് ഇവളുടെ
മനസ്സില്‍. അതില്‍ തന്നെ അടുത്ത കാലത്ത് ഇറങ്ങിയ ഒരു മോഡല്‍ ബസ് ഞാന്‍ കണ്ടിട്ടുണ്ടായിരുന്നു. സാധാരണ സ്ലീപറില്‍ ബര്‍ത്തുകളുടെ മുന്പില്‍ വെറും കര്‍ട്ടനാണെങ്കില്‍ ഇതില്‍ ബര്‍ത്തുകളെല്ലാം തടിയില്‍ നിര്‍മിച്ച പെട്ടികളാണ്. തടികൊണ്ടൂള്ള സ്ലൈഡിങ് ഡോറുകള്‍ അടച്ചു കഴിഞ്ഞാല്‍ ഉള്ളില്‍ നടക്കുന്നതൊന്നും പുറത്ത് കാണുകയോ കേള്‍ക്കുകയോ ഇല്ല. അത്തരം ഒരു ബസിലാണ് ഞാന്‍ ഞങ്ങള്‍ക്ക് അടുത്തടൂത്ത രണ്ടു സീറ്റ് ബുക്ക് ചെയ്തത്. പഴയ വടക്കന്‍ പാട്ട് സിനിമയിലൊക്കെ നായികാനായകന്മാര്‍ പോകുന്ന മഞ്ചല്‍ പോലെയുള്ള ആ പെട്ടികളിലൊന്നില്‍ വിന്ഡോ സൈഡില്‍ കാഴ്ചകളൊക്കെ കണ്ട് ഒരു പ്രണയരാത്രി…..! ഹൊ, ആലോചിക്കുമ്പോളേ കുളിരു കോരുന്നു.!!!
യതൊരു സൂചനയും അനുവിന് വീണു കിട്ടാതിരിക്കാന്‍ ഞാന്‍ പ്രത്യേകം ശ്രദ്ധിച്ചു. മുന്പെന്നത്തെയും പോലെ പുറപ്പെട്ട് ബസില്‍ കയറിയപ്പോഴാണ് അനു ഈ സംവിധാനം ആദ്യമായി കാണുന്നത് – പ്രതീക്ഷിച്ചിരുന്ന സിറ്റിങ് സീറ്റുകള്‍ക്കു പകരം ട്രെയിനിലെപ്പോലെ കിടക്കാനുള്ള ബര്‍ത്തുകള്‍! അതും പുറത്തുനിന്നും കാണാത്ത അടച്ച പെട്ടികള്‍. കണ്ണു
