പോയി പോറോട്ടയും ചിക്കൻ കറിയും കഴിച്ച രണ്ട് ഗ്ലാസ്സ് നാരങ്ങാ വെള്ളം കുടിച്ചപ്പൊൾ ആണ് ഇത്തിരി ആശ്വാസമായത്. പിന്നെ വീണ്ടും സുനിലിന്റെ വീട്ടിലെക്കെത്തി അവന്റെ മുറിയിലെക്ക് എത്തി. ഗ്ലാസ്സുകൾ എടുത്ത ഒരു സ്മോൾ ഒഴിച്ച എനിക്കൊന്നു നീട്ടി സുനിൽ പറഞ്ഞു. “ഇതും കൂടി കെറ്റിക്കോ. എല്ലാം നീറ്റായിക്കൊള്ളും.” ഗ്ലാസ്സ് വാങ്ങി ഒറ്റവലിക്ക് അതു അകത്താക്കി ഞാൻ കട്ടിലിലേക്കിരുന്നു.
രാത്രി വൈകുന്നതു വരെ ഒരോ സ്മോളുകൾ അകത്ത് പൊയിക്കൊണ്ടിരുന്നു. “എടാ. ഞാൻ വീട്ടിലെക്കു പോണു.” സുനിലിനൊടു പറഞ്ഞ് ഞാൻ എഴുന്നെറ്റു. “ഈ നിലയിൽ നീ പൊകണ്ട. ഇന്നിവിടെ കിടന്നോ’ “എയ്. എനിക്ക് കുഴപ്പമൊന്നും ഇല്ല. വീട്ടിൽ പോണം.”
ഞാൻ തപ്പിതപ്പി പടികൾ ഇറങ്ങി ബൈക്കിനരികിൽ എത്തി. സ്റ്റാർട്ടാക്കാൻ തന്നെ ഇത്തിരി പാടുപെട്ടു. കാലുകളും കയ്യും വഴങ്ങുന്നില്ല. ബൈക്കുമെടുത്ത് ഞാൻ പൂക്കെ വീട്ടിലെക്കൊടിച്ചു. കുറച്ച തണുത്ത കാറ്റ് അടിച്ചപ്പൊൾ ഇത്തിരി ആശ്വാസം തോന്നി തുടങ്ങി.
വീട്ടിൽ കല്യാണി ഉണ്ടാക്കിയെക്കാവുന്ന ഭൂകമ്പങ്ങളെ കുറിച്ചായിരുന്നു അപ്പോഴും ചിന്ത, വഴിയെ ഒരു
പാണ്ടി ലോറിക്കാരന്റെ തെറി കേട്ടെന്നല്ലതെ മറ്റു കുഴപ്പങ്ങൾ ഒന്നുമില്ലാതെ വീട്ടിലെക്കെത്തിപ്പെട്ടു. ബൈക്ക് ഷെഡിൽ വെച്ച് ഞാൻ എന്റെ കയ്യിൽ ഉള്ള ചാവി കൊണ്ട് കതക്സ് തുറന്ന് അകത്തെക്ക് കയറി. ഞാൻ പ്രതീക്ഷിച്ചു പോലൊന്നും ആരും കാത്തിരിപ്പില്ല. ഉറക്കമായെന്ന് തോന്നുന്നു. ഞാൻ അധികം ശബ്ദമുണ്ടാക്കാതെ മുറിയിലെക്ക് നടന്നു. മുറിയിലെ ഇരുട്ടിൽ ഞാൻ കുറച്ച് നേരം ഇരുന്നു ചിന്തിച്ചു. കല്യാണി പറഞ്ഞു കാണുമൊ എന്തെങ്കിലും എന്ന ചിന്ത എന്നെ വല്ലാതെ അലട്ടി. അവസാനം ഒരു തീരുമാനം എടുത്തിട്ട് ഞാൻ മുറിയിൽ നിന്നും പുറത്തിറങ്ങി. തലയിൽ ചൊരക്കു പകരം വിസ്കി ഓടുന്നെബാൾ വിവേകമെവിടെ. ഞാൻ കല്യാണിയുടെ മുറി ലക്ഷ്യമാക്കി നീങ്ങി.
കല്യാണിയുടെ മുറിയുടെ മുന്നിൽ എത്തി ഞാൻ ഒരു നിമിഷം കാതോർത്തു. നിശബ്ദദതയും വിസ്കിയും തന്നെ ഡൈര്യത്തിൽ ഞാൻ അവളുടെ മുറിയുടെ വാതിൽ മെല്ലെ തള്ളി. കുറ്റിയിട്ടിട്ടില്ല. വാതിൽ പാളികൾക്ക് ഇടയിലൂടെ ഞാൻ ഒന്നെത്തി നോക്കി. വെൻറിലേറ്ററിൽ നിന്നും വരുന്ന നിലാവിന്റെ വെളിച്ചും മുറിയിൽ ഒരു ഇളം പ്രകാശം വിതറി. ഞാൻ ഒച്ചയുണ്ടാക്കാതെ മുറിയിൽ കയറി
