നിറമുള്ള നിഴലുകൾ

ചേച്ചിയുള്ളിലേക്കാഞ്ഞു. ചുണ്ടുകൾ തമ്മിലമർന്നു.. മധുരമുള്ള നാവെന്റെ വായിലിഴഞ്ഞു..അമർന്ന, യുഗങ്ങൾ നീണ്ട ചുംബനം. കിതച്ചുകൊണ്ടകന്നു. നീ പോ. എന്നിട്ടേ ഞാൻ കേറണൊള്ളൂ… എന്റെ ജീവനെ ആ ഗേറ്റിൽ വിട്ട് ഞാൻ താവളത്തിലേക്കു പോയി. അടുത്ത നാളുകൾ കടന്നുപോയത് ഒരുമാതിരി വട്ടുപിടിപ്പിക്കുന്ന രീതിയിലായിരുന്നു. സന്തോഷിക്കുമ്പോൾ സമയം പെട്ടെന്നു കടന്നുപോവും. വിഷമമാണെങ്കിൽ, അല്ലെങ്കിൽ കാത്തിരിപ്പാണെങ്കിൽ നമ്മടെ ഐൻസ്റ്റീൻ പറയേണ്ടിയിരുന്നപോലെ സമയം സ്ലോമോഷനിലാവും. എന്നും കാലത്തുതൊട്ട് വൈകുന്നേരം വരെ യാതനയായിരുന്നു. ബിസിയാണെങ്കിലും സമയം ഇഴഞ്ഞുതന്നെ നീങ്ങി. അങ്ങനെ ഒരു ദിവസം വൈകിട്ട് ഓട്ടവും കഴിഞ്ഞു വന്നിരുന്ന് ആറാംതമ്പുരാനിൽ മോഹൻലാൽ പറയണപോലെ ആദ്യത്തെ പെഗ്ഗിൽ രണ്ടാമത്തെ ഐസ്ക്യൂബു വീഴുംമുമ്പെ പതിവു ഫോൺവരുന്നു. നീയവിടെ എന്തെടുക്കുവാ? ഹ! ചോദിച്ച ഞാൻ മണ്ടി. സേവ തുടങ്ങിക്കാണും. ഇല്ലേച്ചീ.. സത്യസന്ധമായ മറുപടി! ഗുരുവായുരപ്പാ ഇവനെങ്ങാനും നന്നായോ? രണ്ടാമത്തെ ഐസ്ക്യൂബങ്ങിട്ടേയൊള്ളു ചേച്ചീ..എന്റെ ഇളിഞ്ഞ മറുപടി! മണിനാദം പോലത്തെ പൊട്ടിച്ചിരി!നിന്നെ ഞാൻ.. എന്തുവേണേലും ചെയ്തോ എന്റെ പൊന്നേച്ചീ.. സ്വരം കാതരമാവുന്നു! പുളിവാറലുവെട്ടി ചന്തീമ്മലെ തോലെടുക്കട്ടേടാ? ഓ! ഒരൊറ്റ കണ്ടീഷൻ ചേച്ചീ. വല്ല്യ പാടൊള്ളതൊന്നുമല്ല. ശരി സമ്മതം. എന്നാലെന്റെ കുണ്ടീലെ തോലെടുത്തോ ചേച്ചീ.. പിന്നെ എങ്ങനൊണ്ടായിരുന്നു ദിവസം? എടാ രഘൂ… എന്നെ വട്ടുപിടിപ്പിക്കല്ലേ. ഞാനെന്താടാ പകരം തരണ്ടത്? ഓ… ഒന്നുമില്ലേച്ചീ. ഒരു ചിന്നക്കാര്യമേയൊള്ളൂ. അതപ്പഴ് നോക്കിയാൽ പോരേ? അരിശം കൊണ്ടാ മൂക്കുചുവക്കുന്നത് മനസ്സിൽ കണ്ട ഞാൻ ചിരിയടക്കി. പറയടാ… ഓ… അതു കാണുമ്പം പറയാന്നേ..ചേച്ചീടെ വിശേഷങ്ങള് പറ. അഞ്ചുനിമിഷം! നിശ്ശബ്ദത. എടാ…നീയെന്നെക്കൊണ്ട് വല്ല തെറീം പറയിപ്പിക്കും. സ്വരത്തിൽ അപകടകരമായ ശാന്തത. അത് ചേച്ചീ…ഞാൻ ചുമ്മാ ഉരുണ്ടുകളിച്ചു. പിന്നെയൊരു പൊട്ടിത്തെറിയായിരുന്നു. ശകാരം പെയ്തു തോർന്നപ്പോൾ ഞാൻ ചിരിച്ചു.. ഒന്നു പറയടാ.. ചേച്ചി കേണു. ആ..ഞാൻ പറയാവേ..പിന്നതും കഴിഞ്ഞെന്നെ ചീത്തവിളിച്ചു കണ്ണുപൊട്ടിക്കരുത്… ഞാൻ പറഞ്ഞു. ഉം… ചേച്ചി സമ്മതം മൂളി. ചേച്ചീടെ സാരീം പാവാടേം തെറുത്തുകേറ്റി, കുഞ്ഞിപ്പാന്റീസു വലിച്ചിറക്കി,