വാതിലില് ഞാന് ആഞ്ഞിടിച്ചു. മുന്പ് വന്നു ശല്യപ്പെടുത്തിയ രണ്ടിനെയും ചെന്നു കുത്തിക്കൊന്നാലോ എന്നുവരെ ഞാന് ചിന്തിച്ചുപോയി. അത്രയ്ക്ക് ഭ്രാന്തമായിരുന്നു എന്റെ മനസ്സ്. സുമനെന്ന പെണ്ണിന് വേണ്ടി ഞാന് മരിക്കുകയാണ്. ഞാന് വീണ്ടും നോക്കി; ങേഹേ, അവളുടെ പൊടിപോലും ഇല്ല. ഇല്ല വരില്ല അവള്, ഇനി വരില്ല അവള്. വന്നിട്ട് എന്തെടുക്കാന്? അവളുടെ പൂറിന്റെ കടി തീര്ക്കാന് എനിക്ക് കഴിയുമോ? ഇനി അതിനുള്ള സാഹചര്യമില്ല എന്നവള് ചിന്തിക്കുന്നുണ്ടാകും. പിന്നെന്തിന് വരണം? സ്വന്തം നാട്ടിലെത്തി വേറെ വല്ലവനെയും അവള് വശീകരിക്കും. കിഴങ്ങന് ഭര്ത്താവിനെ വഞ്ചിക്കാന് മടിയില്ലാത്ത അവള്ക്കാണോ കുണ്ണ കിട്ടാത്തത്! പിന്നെ എവിടെയോ കിടക്കുന്ന ഞാനെന്തിന്? ബ്ലഡി മദ്രാസി! എനിക്ക് ട്രെയിനില് നിന്നും ചാടി മരിക്കാന് തോന്നി. ആ പന്ന നായിന്റെ മോള് ഒന്ന് വന്നെങ്കില്. എടീ ഒന്ന് വാടീ; പ്ലീസ്. വന്നാല് എനിക്കവളോട് ഒന്ന് സംസാരിക്കുകയെങ്കിലും ചെയ്യാമായിരുന്നു. ഒന്നവള് വന്നെങ്കില്, ഒരു നിമിഷത്തേക്കെങ്കിലും. ഞാന് പ്രതീക്ഷയോടെ നോക്കി. ഇല്ല; അവള്
വരില്ല. ശരീരം തളരുന്നതുപോലെ എനിക്ക് തോന്നി. അവള് വരില്ല. ഇനി വന്നിട്ടെന്തെടുക്കാന്? ഞാന് തളര്ന്ന ശരീരമനസുകളോടെ അവള് കയറിയ ബാത്ത്റൂമിലേക്ക് കയറി. കണ്ണാടിയില് കണ്ട എന്റെ രൂപത്തെ എനിക്കുതന്നെ മനസ്സിലായില്ല. തനി ജീവച്ഛവം! ഞാന് ഒലിച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന ലിംഗമെടുത്ത് മൂത്രമൊഴിച്ച ശേഷം കൈകഴുകിയിട്ട് സിബ്ബ് വലിച്ചുകയറ്റി. കൈ തുടയ്ക്കാന് കര്ച്ചീഫ് എടുത്തപ്പോള്, അതോടൊപ്പം ഒരു കടലാസ്സ് കൈയില് തടഞ്ഞു. ആകാംക്ഷയോടെ ഞാനത് എടുത്തുനോക്കി. “എന്റെ നമ്പര്” എന്ന കുറിപ്പോടെ അതിലൊരു ഫോണ് നമ്പര് ഉണ്ടായിരുന്നു. എന്റെ നഷ്ടമായ ഊര്ജ്ജം പത്തിരട്ടിയായി തിരികെയെത്തുന്നത് ഞാനറിഞ്ഞു. ഭ്രാന്തനെപ്പോലെ ഞാന് ഉറക്കെക്കൂവി. ട്രെയിനിന്റെ ആരവം അതിനെ മുക്കിക്കളയും എന്നെനിക്ക് അറിയാമായിരുന്നു. ഞാന് ജാലകത്തിലൂടെ നോക്കി. സൂര്യന് അസ്തമിച്ചു കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. ഭൂതലത്തിലെങ്ങും ഇരുള് മൂടിയിരിക്കുന്നു. ട്രെയിന് കുതിക്കുകയാണ്. എന്റെ പക്കലുള്ളത് സുമന്റെ നമ്പരാണ്! പക്ഷെ ഇതെപ്പോള് അവളെന്റെ പോക്കറ്റിലിട്ടു? ഞാനതിന്റെ മറുഭാഗം നോക്കി.