പട്ടിന്റെ നനുനനുപ്പുണ്ട്. ആ നിശ്വാസത്തില്പോലുമുണ്ട്, കാമത്തെ മറികടക്കുന്ന സ്നേഹം. എന്നിട്ടും പൂര്ണമായെല്ലാം നല്കാന് അവനെ കാത്തിരുത്തി ഞാന്, രണ്ടു നാള് കൂടി. ചെറുനോവിന്റെ കണികകളില്പോലും കരഞ്ഞുപോയിരുന്ന ഞാന് അവനോട് വാശിപിടിച്ചു പറഞ്ഞു, ‘നോവുന്നു, വേണ്ടാട്ടോ….
ആ സങ്കടത്തെ മനസ്സിലാക്കാന് അവന് കരുണയുണ്ടായി. ദയവോടെ ചുംബിച്ച്, പേടിക്കേണ്ടെന്ന് ആശ്വസിപ്പിച്ച്, നെറുകളില് മുത്തി അവന് എന്നെയുറക്കി. പകല് എനിക്കുതന്നെ കുറ്റബോധം. അന്നുരാത്രി അവനോട് കാതില് പറഞ്ഞു, ‘എന്തുമായിക്കോ, ഞാന് സമ്മതിക്കാം’.
സത്യം?
സത്യം!
നൊന്തു, വല്ലാതെ. എന്നിട്ടും അവന്റെ ചോദ്യത്തിനു മറുപടി പറഞ്ഞു ‘ഇല്ല, നോവുന്നില്ല’ മനസ്സു പറഞ്ഞു; നോവിന്റെ ഈ ദാനം ഓരോ ഭാര്യയുടേയും കടമയാണ്, അവകാശമാണ്.
കന്യകാത്വത്തിന്റെ വിശുദ്ധപാളികളില് സമര്പ്പണത്തിന്റെ ചോരനനവ്. ഇണക്കുള്ളില് മനുഷ്യ തുടര്ച്ചയുടെ ആണ്വിത്തുപാകി അവന്റെ സ്പന്ദനം, കിതപ്പ്, മുറുകിയ ആലിംഗനം. ഉറവയായി ജീവ പ്രവാഹം! ഇനിയതില്നിന്നൊരു ജീവകണത്തെ പെണ്ണുടല് കനിവോടെ ഏറ്റുവാങ്ങി ഉള്ളിലുറപ്പിച്ചു
വളര്ത്തും.
മനുഷ്യന്മാര് എങ്ങനെയൊക്കെ കരുതിയാലും ശരി; ആണ്^പെണ് ആകര്ഷണത്തിന്റെ മാന്ത്രിക വലയങ്ങളെ, ഇണചേരലിന്റെ സങ്കീര്ണ ഊര്ജപ്രവാഹങ്ങളെ ദൈവം സൃഷ്ടിച്ചത് മനുഷ്യപരമ്പരകളുടെ മഹാതുടര്ച്ചക്കു വേണ്ടി മാത്രം!
പെരുമഴയിലും വിയര്പ്പു ചാലുകളിലൊട്ടി കിടക്കവെ അവന് ചോദിച്ചു; ശരിക്കും നൊന്തില്ലേ, നിനക്ക്?
‘സാരമില്ല, എല്ലാം നിനക്കുള്ളതല്ലേ. അതിന്റെ നോവുകളെ ഞാന് സഹിച്ചുകൊള്ളാം’
ദൈവമേ, ഇത്രമേല് പരിശുദ്ധിയോടെ നീ തീര്ത്ത ലൈംഗികതയുടെ സ്നേഹസാഗരത്തെ മൃഗീയതകൊണ്ട്, ബലാല്ക്കാരംകൊണ്ട്, പിച്ചിചീന്തല്കൊണ്ട്, കടിച്ചുകീറല്കൊണ്ട്, അശ്ലീലതകൊണ്ട്, വില്പനകൊണ്ട് മലിനമാക്കുന്ന മനുഷ്യനെന്ന മഹാപാപിയോട് പൊറുക്കരുതേ! പ്രാര്ഥനപോലെ വിശുദ്ധമാകുന്നു നീയും ഞാനും ഒന്നാവുന്ന ആ നിമിഷം!