ഞാൻ ബാംഗ്ലൂർ സാഗർ അപ്പോളോ നഴ്സസിങ്ങ് ഇൻസ്റ്റിറ്റ്യൂട്ടിൽ അനാറ്റുമി പഠിപ്പിക്കാൻ തുടങ്ങിയിട്ട് വളരെ വർഷങ്ങളായി. മേനോൻ സാർ എന്ന് അറിയപ്പെടുന്ന ഞാൻ ബാംഗ്ലൂർൽ താമസമിക്കിയിട്ട് വർഷം മുപ്പതു കഴിഞ്ഞു. ബാംഗ്ലൂർ തികച്ചും ഒരു ഉദ്യാന നഗരമായിരുന്ന കാലത്താണു ഞാൻ കാട്ടയത്തു നിന്നും ബാംഗ്ലൂർലേയ്ക്ക് വണ്ടികയറിയത്. അക്കാലത്ത് ആണുങ്ങൾ നഴ്സിങ്ങിനു പോവുക വളരെ വിരളമായിരുന്നു. ഇന്നത്തെപ്പോലെ യൂക്കെ യും യു. എസ്. എയും ഒന്നു നഴ്സസ്സുമാരെ റിക്രൂട് ചെയ്യാൻ തുടങ്ങിന്നതിനു മുൻപാണു ഞാൻ നഴ്സസുങ്ങിൽ ഒരു ബിരുദാനന്തര ബിരുദം സമ്പാദിച്ചത്.
ബാംഗ്ലൂരിലെത്തിയ എനിക്ക് ഒരു നല്ല ജോലി സമ്പാദിക്കാൻ അത്ര വിഷമമുണ്ടായില്ല. അങ്ങനെ 25മത്തെ വയസിൽ ഞാൻ വിക്ടോറിയ ഹോസ്പിറ്റലിൽ നഴ്സിങ്ങ് ഇൻസ്ട്രക്ടറായി ജോലി ആരംഭിച്ചു. നീണ്ട ഇരുപത്തിയൊൻപതു വർഷത്തെ നിസ്തുല സേവനത്തിനൊടുവിൽ ഞാൻ കഴിഞ്ഞ വർഷം ജോലിയിൽ നിന്നും വിരമിച്ചു.
വീട്ടിൽ ഒതുങ്ങിക്കൂടി കഴിയാൻ അത്ര താത്പര്യം ഇല്ലാതിരുന്നതിനാൽ സാഗർ അപ്പോളോയിൽ നിന്നും ഒരു ഗസ്റ്റ് ഫാകൽറ്റിയുടെ ഒഫർ വന്നപ്പോൾ ഞാനതു രണ്ടു കൈയ്യും
നീട്ടി സ്വീകരിച്ചു. ജയനഗറിൽ താമസിക്കുന്ന എനിക്ക് നടന്നു പോകുന്നുള്ള ദൂരമേ ഉണ്ടായിരുന്നൊള്ളു ഫോസ്പിറ്റലിലേയ്ക്ക്.
ഇൻസ്റ്റിറ്റ്യൂട്ടിൽ ഭൂരിഭാഗവും മലയാളിപ്പെൺകുട്ടികൾ. അതിൽ നല്ലോരു ഭാഗവും കോട്ടയത്തുനിന്നുള്ള അച്ചയത്തിമരും. മറ്റുള്ള കോളേജുകളെ അപേക്ഷിച്ച് ഫീസ് വളരെ കൂടൂതലായതിനാൽ എല്ലാം വീട്ടിൽ അത്യാവശ്യം സമ്പത്തികമുള്ള കൂട്ടികളാണു ക്ലാസ്സിലുണ്ടായിരുന്നതു.
അങ്ങനെ എന്റെ ജോലിയിൽ വ്യാപ്രതാനായി ഞാനിരിക്കുമ്പോളാണു എന്റെ മുറിയുടെ വാതിലിൽ ഒരു കൊട്ടു കേട്ടത്തു.
"യെസ് കം ഇൻ’ ഞാൻ പറഞ്ഞു
ക്ലാസിലെ എറ്റവും മുഴുപ്പും താഴപ്പുമുള്ള രണ്ടെണ്ണമാണു റ്റീനയും ലിണ്ടയും. അൻപത്താനു വയസ്സു കഴിഞ്ഞു എന്റെ പാൻറിനുള്ളിലും അനക്കം വയ്ക്കപ്പിക്കുന്ന സൈാണു രണ്ടും. പഠനത്തിൽ രണ്ടും പിറകോട്ടാണു. എന്റെ വിഷയമായ അനാറ്റമിയിൽ രണ്ടും വളാരെ മോശമാണു.
റ്റീനയും ലിണ്ടയും രണ്ടും കാഞ്ഞിരപ്പള്ളിയിലേ അപൂക്കി (അതി പുരാതന ക്രിസ്ത്യൻ കൂടൂംബങ്ങളിൽ നിന്നുള്ള വിളഞ്ഞ വിത്തുകളാണു.
ഇരു നിറമുള്ള റ്റീന ഒരു ആറ്റൻ ചരക്കണു. ഉരുണ്ടു കൊഴുത്ത മൂലകളും കൂടം കമിഴ്ത്തിയമത്തിരിയുള്ള
